Veronica Roth – Samensmelting

In februari maakte ik kennis met de Divergent-serie van Veronica Roth. Ik las Inwijding en Opstand meteen na elkaar uit en vooral het eerste boek heb ik met plezier gelezen. Vorige week werd het tijd voor het derde, en laatste deel: Samensmelting. 

Om spoilers te voorkomen, zal ik niet teveel verklappen over het plot van het derde deel. Het verhaal gaat meteen verder waar het tweede deel bij stopte. Gaan we er nu eindelijk achter komen wat zich buiten de stad afspeelt?

Daar komt de lezer inderdaad achter. Ik was hier erg nieuwsgierig naar, maar vond het toch een beetje tegenvallen. Op de een of andere manier had ik wat spectaculairder verwacht. En ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik vond het hele boek erg tegenvallen. 

Samensmelting is weer meer van hetzelfde. Er gebeurt weinig in dit boek, veel momenten waren saai en ik werd niet getriggerd om door te lezen. In tegenstelling tot het eerste deel, vond ik deze afsluiter niet spannend. Een ander irritatiepunt voor mij was hoofdpersoon Tris. In de vorige boeken had ik af en toe al wat momentjes dat ik me aan haar ergerde maar in dit boek was het helemaal erg. Ik vond haar onsymapthiek en daardoor kon het verhaal me nog minder boeien. 

Een verschil met de vorige boeken is dat Samensmelting verteld wordt vanuit twee perspectieven: niet alleen vanuit Tris maar ook vanuit haar vriendje Four. Dit vond ik wel positief voor het verhaal, het zorgde voor wat afwisseling. 

En dan het einde… ik moet zeggen dat ik dit het beste deel van het boek vond. Hoewel ik me kan voorstellen dat het voor de echte fans echt een rot einde was. Ik vind het wel van lef getuigen van de schrijfster dat ze zo’n einde heeft durven schrijven. Daarnaast schokte het me ook en was ik eigenlijk voor het eerst in dit boek verrast. Door dit schokkende einde, geef ik het boek een puntje extra maar echt enthousiast ben ik niet. 

Cijfer: 6